Άνοιξη καρδιάς

Πανέμορφο φανέρωμα της άνοιξης
στον γαλανό ουρανό
γοργά μηνά τον ερχομό τ’Απρίλη
και τα φιλιά που σμίγουνε τα χείλη
το Πάσχα φέρνουν στις καρδιές
και πόθων λυτρωμό.

ΘΓκ. Απρίλιος ΄79

Το δειλινό

Ενός Σεπτέμβρη το δειλινό
καθώς το περίπλεκε η αγαλλίαση
και το νανούριζε η μούσα
προσμένοντας το βράδυ...
Βγήκε το φεγγάρι! που .....
πιο ακριβό γινόταν
σαν το σκοτάδι έφθανε στ’αντικρινό βουνό.
Καράτια εικοσιτέσσερα χρυσά
στον ουρανό στεκόταν
τ’αστραφτερό μετάλλιο της νύχτας.
ΘΓκ. Αύγουστος 1993

Πολυτεχνείο 73

Ήσαν οι τρυφεροί βλαστοί του δέντρου της ελπίδας,
εκείνου του δένδρου που έταξε η μοίρα του ν’ανθίσει Φθινόπωρο καιρό
να κάνει τους γλυκούς καρπούς και όλους να τους δώσει στα τέκνα της Πατρίδας
γιατί ήταν ώρα πια ν’αρχίσουνε αγώνα ιερό.

Και αντρειέψαν και θέριεψαν οι τρυφεροί βλαστοί καμάρι της Ελλάδας
και γέμισαν από καρπούς τους πιο γλυκούς της γης
καρπούς που φέρνουν λευτεριά και διαιώνιση της δάδας
εκείνης της δάδας που φωτιά θα μείνει πια για πάντα καντήλι της φυλής.


Μα ήταν κρίμα και κακό άδικο και κατάρα
να έρθει αέρας δυνατός βροχή και καταιγίδα βαρύς χιονιάς
και να χτυπήσει τα κλαριά πολλούς καρπούς να ρίξει στο χώμα τι λαχτάρα!
Χωρίς να νιώσει τίποτε ο τρομερός φονιάς.

Και σαν επέσαν αρκετοί καρποί κάτω στο χώμα
ένιωσε ο άχαρος φονιάς χαρά και περηφάνια
γιατί δεν θα’βαζε ο λαός καρπούς της λευτεριάς στο στόμα
αλλά θα έμενε όπως πριν στο σκότος στην αφάνεια.

Τυφλός πια στο μεθύσι του ο τρομερός φονιάς
δεν πρόσεξε τους κλάδους τ’όμορφου δέντρου της χαράς που'χε κ’άλλους καρπούς, καρπούς που μείναν κ’έζησαν φοβέρες παγωνιάς
για να μηνύσουν Άνοιξη λαμπρές αχτίδες λευτεριάς στους άμοιρους Γραικούς.

Πολυτεχνείο λέγονταν το δέντρο της ελπίδας
που η φήμη του ξεπέρασε τα πέρατα της γης
σαν κλείστηκαν στα σπλάχνα του τα τέκνα της Πατρίδας
λαμπροί βλαστοί που γίνανε τα θύματα της άδικης σφαγής.

Και πρόβαλαν τα στήθη τους γι’άμηνα και θυσία
εμπρός στον εχθρό που ήτανε οι ίδιοι τους οι πατέρες
πατέρες που είχαν τυφλωθεί με μίσος και κακία
για τα παιδιά τους που ήθελαν ελεύθερα να ζήσουν χαρούμενα τις μέρες.

ΘΓκ. Δεκέμβριος 76

Το κάδρο

Πράσινα, μπλε και μοβ
μα πιο πολύ τα γκρίζα είναι
τα χρώματα που βάφουν μονότονα
το κάδρο της κοινωνίας...
...το τετράγωνο κείνο
που στο καρφί του τοίχου
είναι στραβά κρεμασμένο
για να θυμίζει
την άδικη ανισότητα
της ανθρώπινης τάξης
στραβά σα γέρνει
όταν το βάρος
της άχρωμης κατάστασης
μονόπλευρα τραβάει.

ΘΓκ. Δεκέμβριος 99

Όνειρα τρελά

Ζωή γεμάτη όνειρα, γεμάτη μ’ευτυχία
φαντάζεται ο καθένας μας, μα είναι...ατυχία
να σβήνει τ’όνειρο αυτό χωρίς να γίνει αλήθεια
κ’αυτά που ονειρευόμαστε να γίνουν παραμύθια.

Ο ένας ονειρεύεται πως είναι Βασιλιάς
ο άλλος πιο καλύτερα πως ειν' Μαχαραγιάς
ο τρίτος νιώθει πιο ψηλά νιώθει πως ΕΙΝ Ιππότης
και ο τέταρτος ψηλότερα, νιώθει σαν Δον Κιχώτης.

Πλάσματα ανθρώπινα κουτά σκεφτόσαστε με πάθος
και αυτό καλά να ξέρετε πως είν’ μεγάλο λάθος
και μην ονειρευόσαστε λαγούς με πετραχήλια
διότι τα κεφάλια σας είν’ αδειανά κοχύλια.
ΘΓκ. Απρίλιος 77

Ευχή Ειρήνης

Του κόσμου σαν αντικρίσω την όψη για τελευταία φορά
και ιδώ τους ανθρώπου όλης της γης αγαπημένους κι αδελφικά να ζούνε πλημμυρισμένος με ανακούφιση και λυτρωμό θα φύγω απ’ τη ζωή γεμάτος χαρά
κι όλα τ’αδέλφια μου τούτης της γης μας πάνω στο μνήμα μου ύμνους ειρήνης ας τραγουδούνε.

Κι αν τύχει και είναι ανοιξιάτικη εκείνη της αποχώρησης και λυτρωμού μου μέρα στεφάνια του Μάη παιδιά ας πλέκουν μ’αγριολούλουδα της ανθισμένης γη μας
κι ας τα δωρίζουνε αντί σε μένα σ’αυτή που αγάπη σκόρπισε σε ετούτον τον κόσμο
η όλων μητέρα
προσωποποίηση Ειρήνης του ιδανικού εκείνου του ακριβότερου μες’τη ζωή μας.

Και τα πουλιά τ’Απρίλη τ’αηδόνια, τα χελιδόνια και τα σπουργίτια
σαν φτερουγίζουν στον ουρανό
ύμνους αγνής αγάπης ειρήνης και νότες αδελφοσύνης ας κελαηδούνε
Και σαν ακούω για τελευταία φορά την μελωδία της νίκης τον θρίαμβο πολύ θα χαρώ
αφού τ’αδέλφια μου οι άνθρωποι τούτης της γης παιδιά ειρήνης μ’αγάπη ζούνε.
ΘΓκ. 1994

Στερνή ανάπαυση

Και η καρδιά μου θα 'θελα
σαν φύγει και πετάξει,
εκείνο το πέταγμα ψηλά
που θαν' το πιο στερνό,
στης όμορφης πατρίδας μου
στους κάμπους και στα δάση,
να φθάσει να ξεκουραστεί…
….στο Κοπανάκι στο χωριό
να κοιμηθεί μακάρια
δίπλα στα δροσερά νερά,
κοντά στ’αγέρι της χαράς
στα χώματα τα άγια...
....που θα ανοίξουν διάπλατα...
χέρια μητέρας αγκαλιά
θα την κρατάνε με στοργή
και εκεί στα στήθια τα ζεστά
......μέσα στη μάνα γη.....
μέρες χαράς θα γεύεται,
τις νύχτες θα ονειρεύεται
αιώνια εκεί θα ζει,
και ας είναι πεθαμένη
αφού ΕΚΕΙ π’αγάπησε πολύ
η κουρασμένη μου καρδιά
για πάντα πια θα μένει
με το Θεό μαζί.
ΘΓκ. 9/04

MORE...COMING SOON!

Enter supporting content here